Hipokamp (łac. hippocampus) to parzysta struktura mózgowa umiejscowiona w obu płatach skroniowych, należąca do układu limbicznego. Ma kształt zakręconej cienkiej warstwy istoty szarej, przypominającej w formie morskiego konika.
Anatomicznie hipokamp składa się z kilku pól: zakrętu zębatego (gyrus dentatus), pola Ammona z trzema głównymi podobszarami (CA1, CA2 i CA3), subikulum, presubiculum i parasubiculum. Charakterystyczne dla hipokampa są komórki piramidowe oraz komórki ziarniste w zakręcie zębatym, których aksony współtworzą szlaki włókien nerwowych łączące tę strukturę z innymi regionami mózgu. Hipokamp utrzymuje liczne połączenia aferentne z korą entorinalną oraz eferentne, z których istotnym jest Trakt szlakowy (fornix) kierujący się między innymi do ciała migdałowatego i kory przedczołowej.
Główne funkcje hipokampa obejmują konsolidację informacji z krótkotrwałej pamięci do długotrwałej pamięci deklaratywnej, przy czym odgrywa on również istotną rolę w przestrzennym uczeniu się, nawigacji, modulacji emocji, a także w regulacji układu limbicznego i osi podwzgórze-przysadka-nadnercza.
Hipokamp jest kluczowy w procesach pamięciowych i uczeniu się. Zaburzenia tej struktury mogą prowadzić do różnorodnych problemów z pamięcią, w tym do zaburzeń pamięci epizodycznej.
