Cukrzyca typu 2 (dawniej nazywana cukrzycą insulinoniezależną lub cukrzycą wieku dorosłego) jest przewlekłą chorobą metaboliczną charakteryzującą się hiperglikemią (podwyższonym poziomem glukozy we krwi) wynikającą z insulinooporności (stanu obniżonej wrażliwości tkanek na działanie insuliny) oraz z defektu wydzielania insuliny przez komórki beta trzustki. W przeciwieństwie do cukrzycy typu 1, w typie 2 występuje częściowy niedobór insuliny, a nie jej absolutny brak. Schorzenie to rozwija się powoli i początkowo bezobjawowo.
Do głównych czynników ryzyka należą: otyłość, szczególnie brzuszna, brak aktywności fizycznej, nieprawidłowe odżywianie, uwarunkowania genetyczne oraz wiek, szczególnie po 45. roku życia. Oprócz czynników genetycznych, istotną rolę w rozwoju cukrzycy typu 2 odgrywają także czynniki środowiskowe, takie jak siedzący tryb życia i nieprawidłowa dieta bogata w cukry proste i tłuszcze nasycone. Ponieważ objawy są niespecyficzne, często cukrzyca typu 2 rozpoznawana jest przypadkowo podczas rutynowych badań. Leczenie polega na terapii behawioralnej (zmiana stylu życia) oraz farmakologicznej za pomocą doustnych leków hipoglikemizujących i/lub insuliny, której celem jest obniżenie podwyższonego poziomu glukozy. Nieleczona lub źle kontrolowana cukrzyca typu 2 prowadzi do rozwoju przewlekłych powikłań naczyniowych, takich jak choroba niedokrwienna serca, udar mózgu czy nefropatia. W rzadkich przypadkach, szczególnie przy współistniejących infekcjach lub stresie, może dojść do rozwoju ostrych powikłań, takich jak kwasica ketonowa.
